ÖZET: Zorunlu geçit hakkı tesisinin talep edildiği davada, genel imar yolları için gerekli genişlik esas alınarak hüküm kurulması doğru değildir.
DAVA: Taraflar arasındaki, “geçit hakkı tesisi” davasından dolayı yapılan yargılama sonunda; Bursa 1. Asliye Hukuk Mahkemesince, davanın kabulüne dair verilen, 18.2.1992 gün ve 760-130 sayılı kararın incelenmesi, davalı Hazine vekili tarafından istenilmesi üzerine;
Yargıtay 14. Hukuk Dairesi’nin 1.3.1993 gün ve 5495-1767 sayılı ilamı: (… Zorunlu geçit tesis edilirken, geçidin genişliğinin ihtiyacı karşılayacak miktarda olması gerekir. Bu da, normal şartlarda, 2,5-3 metre genişliğinde bir geçidin tesisi ile mümkündür.
Olayımızda, 7 metre genişlik verilmesi doğru değildir. Bayındırlık İskan Müdürlüğünün, 31.1.1992 tarihli yazısında belirtilen 7 metre genişlik, ancak imar yolları için bahis konusudur. Bu hususlar düşünülmeden, 7 metre genişliğinde yol tesisi, usul ve yasaya aykırı görülmüştür….) gerekçesiyle bozularak, dosya yerine geri çevrilmekle, yeniden yapılan yargılama sonunda; mahkemece, önceki kararda direnilmiştir.
HUKUK GENEL KURULU KARARI
Hukuk Genel Kurulu’nca incelenerek, direnme kararının süresinde temyiz edildiği anlaşıldıktan ve dosyadaki kağıtlar okunduktan sonra, gereği görüşüldü:
KARAR: Tarafların, karşılıklı iddia ve savunmalarına, dosyadaki tutanak ve kanıtlara, bozma kararında açıklanan gerektirici nedenlere ve özellikle, “zorunlu” geçit hakkı tesisi istenildiği gözetilmeksizin, “genel” imar yolları için gerekli genişlik esas alınarak hüküm kurulmasının doğru bulunmamasına göre, Hukuk Genel Kurulu’nca da benimsenen Özel Daire bozma kararına uyulmak gerekirken, önceki kararda direnilmesi, usul ve yasaya aykırıdır. Bu nedenle, direnme kararı bozulmalıdır.
SONUÇ: Davalı Hazine vekilinin temyiz itirazlarının kabulü ile, direnme kararının, Özel Daire bozma kararında gösterilen nedenlerden dolayı BOZULMASINA, (YHGK. 19.10.1994 T. 14-375 E. 620 K.)
Nizam TUTUCU Emlak Danışmanı
Yorum yazabilmek için oturum açmalısınız.